Castello di Miramare

Dzisiejszy post można by zaliczyć do kategorii bardziej podróżniczej niż lifestyle, bo większość zdjęć jest robiona w stylu prawdziwego turysty. Żartuję oczywiście. Skupiłam się bardziej na uchwyceniu piękna tego zamku niż na jakichkolwiek moich zdjęciach, więc w tym poście wyjątkowo będzie ich mniej. Nie da się jednak zaprzeczyć, że Castello di Miramare (nasz obiekt ze zdjęć) robi ogromne wrażenie, choć może tylko na mnie, bo gdybym mogła cofnąć się do jakiejś dawnej epoki, to wybrałabym się właśnie do XIX wieku. Jest coś intrygującego w tamtym okresie i nawet nie dziwi mnie to, że wszystkie książki, które zapadły mi najdłużej w pamięci są właśnie z tych lat. Wracając do naszego głównego obiektu, nie można zapomnieć o pięknym ogrodzie. Przypomina mi Wersal, choć pewnie ani trochę mu nie dorównuje, choćby w wielkości. Pomimo to czułam się tam bardzo dobrze, bo nawet przy wielu turystach można było zaszyć się gdzieś z boku i odpocząć. 

Większość ludzi jadąc na wakacje, wybiera morze, plażę i nic więcej, a właśnie ten dzień był jednym z ciekawszych, bo mam wrażenie, że gdy się coś faktycznie zobaczy, to zapamiętuje się to na długie lata. Podobało mi się tam zdecydowanie, słynne zamki nad Loarą nie miały takiego klimatu i takiej włoskiej otwartości. A co najlepsze, że zwiedzanie tego zamczyska było czystym przypadkiem. Nie planowaliśmy tego, bo nie wiedzieliśmy o istnieniu tego obiektu. Spontanicznie spojrzeliśmy na mapę i zdecydowaliśmy, że następnego dnia pojedziemy do Triestu, a to co się spotyka po drodze, jak widać na tym przykładzie, zawsze jest najpiękniejsze! Dokładnie taką samą sytuację mieliśmy w Czechach, gdy chcieliśmy zatrzymać się na obiad. Nigdzie nie mogliśmy znaleźć jakiejś restauracji/zajazdu przy drodze i najzwyczajniej w świecie zatrzymaliśmy się w losowym miasteczku, gdzie wybraliśmy się na spacer. Idąc w głąb miasteczka, znaleźliśmy przepiękny rynek, który do tej pory mnie zachwyca, gdy tylko patrzę na jego zdjęcia! Jeśli śledziliście mojego Instagrama (klik), to go na pewno widzieliście :)

Na paru ostatnich zdjęciach znajdziecie zarówno architekturę Triestu,którą można bardziej porównać do austriackiej niż włoskiej, jak i posiłek, na który się tamtego dnia wybraliśmy. Nie muszę już po raz kolejny wspominać, że natrudziliśmy się nieźle, by zjeść cokolwiek. Uwierzcie mi, ale o 13 w Trieście nie było nic poza kanapkami- panini. Skończyliśmy 60km dalej w miejscowości nadmorskiej Grado i tym akcentem zakończę dzisiejszy post, bo czas goni mnie niesamowicie. Wakacje wakacjami, ale na brak zajęć nie mam, co narzekać. Widzimy się za kolejne 3 dni, już w nieco innym klimacie!